Page 95 - THANGAM DEC 24_F
P. 95

எ ல்லாம          விருந்துஓ ம பி
          இல்லே  வாழ்வின்  ஒரு்பகுதியா்க  மவை ா ண்ளம              வசய்த ல்
          வாழும  இல்லாள்  தன்  ்கைவளை  வ்பா ருட்டு.”            (கு ே ள்-81)
          உயர்வா்க  எண்ணி  அவன்  வழி
          நின்று  வநறிப்படுத்திச்  வசல்லும  எைக்  கூறி  இல்லேத்ளத  சமுதாய
          நற்பண்புளடயவைா்கத்  தி்கழ்ந்தால்  அேமா்க மாறறுவளதமய மநாக்்கமா்கக்
          வீடும  மாண்ள்பப  வ்பறறு  மங்கல  வ்காண்டுள்ைார்.  அன்பு  குடும்பத்தில்
          மகிழ்ச்சி வ்பறும. இமமகிழ்ச்சிக்குள்தான்  மதாறேம  வ்பறறுச்  சமுதாயத்தில்
          தங்களைப ம்பான்று அன்பும அேனும  அேமா்கப  ்பயைம  வசய்கிேது.
          உளடய  குழந்ளதளயப  வ்பேமுடியும.  சுறேத்தாளரயும  விருந்திைளரயும
          இவவாறு  வ்பறேக்  குழந்ளதமய  இனிய  மு்கத்மதாடு  இன்வசாற்கைால்
          தாய்  தந்ளதயர்க்குச்  சான்ோ்க  நின்று  கூறும தன்ளமமய அேமாகும என்்பார்
          சான்மோன் ஆக்்கப்படுகிோன் என்்பதளை,  வள்ளுவர். தைக்கு உதவி வசய்தவளர
                                            மேப்பது  என்்பதும  அேமா்காது
          “ஈன்ே            வ்பா ழுதின்  நன்றி  மேப்பது  நன்ேன்று  என்்பார்.
          வ்ப ரிதுஉவக்கு ம    தன்ம்கள ைச்  எைமவ  தைக்கு  உதவியவளர
          சான்மோன் எைக்ம்கட்ட தாய்.” (குேள்-69)    மேவாமல்  இருப்பமத  அேமாகும.

          எைச்  சான்மோன்  ஆவதறகு  சான்று  ஒருவன்  நடுநிளலமயாடு  நின்று
          தருகிோர்.  அேவழியில்  குழந்ளதளய  வச ய ல் ்படுவா ை ாகின்   அவ மை
          உருவாக்குவதின்  முக்கியத்துவத்ளத  அேச்சான்மோன் ஆவான் அடக்்கத்ளதயும
          அறிய    முடிகின்ே து.   ்கை வன்  ஒழுக்்கத்ளதயும  உளடளமயாக்கிக்
          மளையாள் மீதும மளையாள் ்கைவன்  வ்கா ள்ளுத மல           அ ே மாகு ம .
          மீதும  வசய்கின்ே  அன்பிமலமய  அேம  ஒருவன்  ஒருத்திமயாடு  வாழ்தமல
          மத ான்று விடுகி ே து. ’அ ே த் திற ம ்க  அேமாக்்கப்படுகிேது.  இவர்்கமை
          அன்பு  சார்பு’  என்்பார்  வள்ளுவர்.  உண்ளமயுளடயவர்்கைா்க உயர்கிோர்்கள்.
          அன்பு  அேத்ளதச்  சார்ந்மத  இயஙகும.
                                            பி ே ர்    வச ய் யு ம    துன் ்ப த்ள த ப
          அன்பில்தான் உயிர் மதாறேம வ்பறுகிேது  வ்பாறுத்துக்வ்காள்ளுதல்,  பிேரிடம
          ‘அன்பின் வழியது உயிர்நிளல’ (குேள்-  வ்பாோளம  வசய்யாது  இருத்தல்,
          80)  உயிர்வ்பறே  குழந்ளதயின்  மீது  பி ேர்வ்பா ருளைக்   ்க வரா ளம ,
          தாய்  தந்ளதயர்க்கு  அன்பு  மதான்றும.  மறேவரிடத்தில்  குறேம  ்காைாளம,
          அக்குழந்ளதக்கு வ்பறமோர் மீது அன்பு  ்ப யனி ல்லா ச்   வசா ற்களைச்
          மதான்றும.  இமமூவருக்குள்ளும  வசால்லா து         இரு த்த ல்,   தீ ளம
          அன்பு உளடளமயாகிேது. இமமூவரும  வசய்வதறகு  அஞசுதல்  ம்பான்ே
          பிேரிடம அன்பு வசலுத்தத் வதாடஙகும  ்பண்பு்கள்  அேமாக்்கப்படுகின்ேை.
          இடத்தில்தான் இல்லேம சமுதாய அேமா்க  இவவாோை  ்பண்புளடயவர்்கமை
          மாறேமளடகிேது.இதளைமய வள்ளுவர்,  இல்லத்தில்  மதிபபுளடயவர்்கைா்கவும
                                            சமுதாயத்தில்         ந ம பி க்ள்க
          “இருந்துஓ ம பி    இ ல்வாழ்வ து  உளடயவர்்கைா்கவும  இருக்கிோர்்கள்.

                                  îƒè‹ 95 ®ê‹ð˜ 2024
   90   91   92   93   94   95   96   97   98   99   100